Ransford Addo was tegen Rupel-Boom 90 minuten lang mee in de weer om de door onze geel-zwarten felbevochten overwinning waar te maken. We spraken onze sympathieke centrale verdediger samen met zijn 8-jarige oogappel Russell na de wedstrijd.
Webteam: Wat vond je zelf van de wedstrijd, Ransford?
Ransford: Not easy! Dit was echt geen makkie… de wedstrijd heeft zich lange tijd op een zeer kleine ruimte afgespeeld en raakte maar niet open voor ons. De eerste helft waren we wat meer onder druk, maar tegen het matcheinde bleken we toch wel de meeste power overgehouden te hebben.
Webteam: Jullie leken soms wat besluitelozer in de opbouw dan we gewoon zijn…was het soms de non-stop en uitzonderlijk hevige regenval die zijn rol opeiste in deze wedstrijd?
Ransord: Absoluut, eerst en vooral vraagt het fysiek veel meer kracht om ook daar nog eens tegen op te tornen. Maar dat gegeven is dus wel in ons voordeel uitgedraaid. Verder is het sowieso moeilijker voetballen op een spekgladde grasmat. Vandaar ook dat de opbouw soms zo traag verliep, we wisten dat Rupel-Boom met heel wat snelle jongens in de ploeg voor elk mogelijk foutje op de loer lag om dan toe te kunnen slaan. Dat komt in de tribune soms anders over dan op het veld zelf, dat beseffen we wel. Maar in zulke omstandigheden vraagt dat toch ook om wat meer begrip. Het voornaamste is om op zo’n moment de bal in de ploeg te houden. En als we er dan op het juiste moment bovenuit kunnen komen …
Webteam: …dan is de opdracht volbracht! Maar dan moet je er wel in blijven geloven natuurlijk!
Ransford: We hebben een hele goede mentaliteit in de ploeg, die op vriendschap gebaseerd is. Net als in de vorige thuismatch zijn we zonder tegen elkaar te beginnen zeuren, blijven knokken tot de laatste seconde, en ook de coach blijft ons rustig en geduldig bijsturen en tips geven. Er is in deze groep heel veel kameraadschap te vinden, en die geeft ons op het veld soms vleugeltjes wanneer de match beslist dient te worden.
Webteam: Hoe ervoer je in het begin van de tweede helft de onverwachte wissel centraal achterin?
Ransford:: Het verraste mij ook wel wat, maar we hebben er geen aanpassingsproblemen mee gehad, het spelsysteem bleef immers ongewijzigd.
Webteam: Iets totaal anders nu. Je vorige club was in Sjanghai te vinden. een groter contrast kunnen we ons dus amper voorstellen. Was het voetbal daar in China van een veel hoger niveau?
Ransford: Ja, toch wel. In landen als China, Japan en Zuid-Korea blijft het meer en meer stijgen. In de andere Aziatische landen loopt die progressie wel wat trager, maar toch zit voetbal er overal in de lift.
Webteam: Was je daar met je familie?
Ransford: Dat zou moeilijk geweest zijn, want ook daar zou ik hen zeer weinig gezien hebben: als voetballer ben je in China constant onderweg, wegens de enorme verplaatsingen stap je bij wijze van spreken telkens van het ene trainingsveld op het andere vliegtuig. Er werd wel wat over en weer gereisd, maar mijn gezin hield zijn stek hier in België. Ik ben dan ook heel blij om vanaf nu ‘home’ te zijn bij mijn vrouw en mijn kinderen Russell en Rachel 🙂
Webteam: Een persoonlijk vraagje… een gekend liedje hier gaat over een vader die bang is dat zijn zoon een voetballer gaat worden, “want ze schoppen hem misschien halfdood”. Hoe sta jij daar tegenover, als lid van een echte voetbalfamilie, met bijvoorbeeld een broer die 45 maal voor het nationaal elftal van Ghana uitkwam?
Ransford: Ik ga dat zeker niet pushen. Als mijn zoon voor het voetbal kiest is dat uiteraard ok voor mij, maar hij maakt die keuze dan wel zelf.
Webteam: En heb je al gekozen Russell?
Russell: Ja!!!
Webteam: En je koos voor …?
Russell: Ik speel al, bij Antwerp!
Webteam: Slik…
