Er waren al verschillende heiligen de revue gepasseerd in Merksem voor de plaatselijke Sporting Club het vijf jaar geleden over een andere boeg gooide, zich een ooglapje voorbond en te kaap’ren ging varen. In 1921 richtten leerlingen van het Sint-jan Berchmanscollege van de Meir – de gelijknamige school in Merksem, waar schrijver dezes zijn wonderjaren doorbracht, huisvestte destijds de internen en werd pas na WOII onafhankelijk– de club Sint-Jan Football Club Merxem op. De club speelde aanvankelijk in het Diocesaan Sportverbond, het latere Katholiek Sportverbond. In 1925 maakten ze de overstap naar de Belgische bond, waar ze een jaar later het stamnummer 544 toegekend kregen. Nog een jaar later, in juli 1927, wijzigt de club zijn naam in Merxem Sporting Club. Wat hiervan de oorzaak is is niet duidelijk. Waarschijnlijk konden de Sint-Janners het niet meer vinden met de overige clubleden, want nauwelijks enkele maanden later zien we Sint-Jan FC Merxem een doorstart maken onder het stamnummer 870 van de Sint-Franciscus Football Club Merxem, die eerder dat jaar was opgericht. De club hield het dik drie jaar later alweer voor bekeken.
Onder zijn nieuwe vlag en nieuwe kleuren (rood-wit werd geel-blauw, de kleuren van de gemeente) klom de Merksemse Sporting Club al in zijn eerste seizoen van derde naar tweede provinciale, waar het ook het volgende decennium zou verblijven.
In 1937 verschijnt heilige nummer drie ten tonele. In dat jaar zag in het Sint-Eduardusinstituut, die andere grote school aan de overkant van de Bredabaan, ook een voetbalploegje het leven. OLSE – Oud-Leerlingen Sint-Eduardus – in de zomer van 1941 een aanvraag tot aansluiting bij de KBVB, maar besloot nog geen twee maanden later om de fusie aan te gaan met de mannen van stamnummer 544. OLSE Merksem Sporting Club klom nog tijdens de oorlogsjaren op tot bevordering, maar lang duurde dat avontuur in het nationale voetbal niet. Daarvoor zou het nog tot 1951 moeten wachten. Merksem werd tweede in zijn eerste seizoen Bevordering, toen nog derde klasse, maar twee seizoenen later zakte de club naar de inmiddels nieuw gevormde Vierde Klasse. OLSE herpakte zich snel. In 1956 werd het kampioen en stond het opnieuw in derde, waar het jaar na jaar betere resultaten neerzette. In 1959 werd het kampioen met 45 punten op 60 en liefst 83 doelpunten. Daar had niemand minder dan Jef Mermans een niet onbelangrijk aandeel in. De Bombardier, geboren en getogen Merksemnaar, had de voorbije 15 seizoenen Anderlecht mee groot had gemaakt. Met zijn 367 doelpunten in 399 wedstrijden bezorgde hij de Brusselaars hun eerste zeven landstitels. Twee keer werd hij nationaal topschutter. Hij was al 36 toen hij bij OLSE kwam uitbollen, en loodste de geelblauwen in zijn eerste seizoen meteen tweede klasse binnen. En daar hield het niet op. Ook tijdens zijn tweede, en laatste, seizoen leek hij op een titel af te stevenen. Merksem werd uiteindelijk vierde, maar de overlevering wil dat Mermans zijn ploegmaats zou overhaald hebben om de eerseklassedromen op te bergen ten voordele van de vriendschap en het voetbalplezier, iets wat hij zelf in zijn carrière vaak gemist had. Het was meteen het einde van de goede resultaten. Na een 11de en een 14de plaats, eindigde OLSE in 1963 op de laatste plek.
Wat volgde waren tien redelijk anonieme seizoenen in derde klasse. In 1973 pakte OLSE opnieuw de titel, opnieuw met een geroutineerde ex-eersteklasser in de ploeg, Frans Schellens van Berchem Sport. Maar het verblijf in tweede was ook nu weer van korte duur. Na drie seizoenen degradeerden de Merksemnaren terug naar derde, een jaar later naar vierde en nog eens drie jaar later zelfs terug naar provinciale. En dit na 29 jaar onafgebroken in de nationale reeksen te hebben gevoetbald. De club had zijn naam inmiddels gewijzigd in Koninklijke Merksem Sporting Club, nadat een deel van de leden onder de naam OLSE Merksem VC in het Katholiek Sportverbond verder ging voetballen.
Einde jaren 90 vinden we Merksem terug in derde provinciale, waaruit het korte tijd later wel weer weg geraakt. In 2005 zag het er echter opnieuw erg beroerd uit aan de Terlindenhofstraat. De club, inmiddels weer in tweede provinciale, stond op de rand van een nieuwe degradatie. Financiële problemen maakten het plaatje complete. Philip Van Dooren nam toen het roer over als coach en zorgde voor de redding. Ook op financieel vlak kwam er redding in de persoon van Michel Pradolini. Met hem sloeg de club een volledig nieuwe weg in. SC Merksem werd een sociaal project dat jongeren met voetbal kansen wil geven en dat wil werken aan de diversiteit die Antwerpen rijk is door te vechten tegen racisme, verbittering, verarming en vereenzaming. Met hubs op Linkeroever en de Luchtbal ontsteeg de club inmiddels het district Merksem. De clubnaam werd daarom gewijzigd in Merksem-Antwerpen Noord SC (2012) en later in SC City Pirates Antwerpen (2014). Het aantal aangesloten spelers steeg in tien jaar tijd spectaculair van 170 naar meer dan 1.000. Intussen werd ook Olympic Deurne als onafhankelijke club bij het project betrokken onder de nieuwe naam Olympic Pirates Deurne-Borgerhout.
In 2010 promoveerde de club terug naar Eerste Provinciale. In 2012 keerde Merksem na 26 jaar terug naar het nationale voetbal en in 2017 promoveerden de piraten naar de Tweede klasse amateurs na winst in de eindronde.
Manager Philip Van Dooren, die van 2008 tot 2010 Berchem coachte, nam begin dit jaar de positie van T1 over van Yves Van Heurck, die in januari zelf ontslag nam na tegenvallende resultaten. Ook de kapitein van City Pirates is geen onbekende. Stefan Delalieux, jeugdproduct van het Rooi, speelde 5 seizoenen in het eerste elftal van geelzwart en is, na omzwervingen via Mariekerke en Gooreind, inmiddels aan zijn zesde seizoen bezig bij de Pirates.
