Pasen is de dag waarop het geloof het meest op de proef wordt gesteld. De dag waarop de Mensenzoon uit de dood is opgestaan. Il faut le faire. Wat we vanmiddag in Duffel te zien kregen grensde eveneens aan het ongelooflijke. Scheidsrechter Arno Cornelis, mensenzoon van dienst, had zijn feestdag veel liever in een ligstoel in Blankenberge doorgebracht, dat was er duidelijk aan te zien. Ongelijk kunnen we hem niet geven, na de wedstrijd zaten we met exact hetzelfde gevoel. Maar zin of geen zin, Pasen of geen Pasen, eens het oranje Patrickshirtje aan, wordt een scheidsrechter verondersteld op een correcte manier de KBVB te vertegenwoordigen en bij uitbreiding het hele voetbal, dat het de laatste tijd al niet te breed heeft als het op geloofwaardigheid aankomt. Wat dat betreft was Arno Cornelis op Paasdag in Duffel de slechtste ambassadeur die het voetbal zich kan inbeelden…
Na één minuut was het al raak. Carrez, gevallen op de rand van de zestien – volgens de ene een haakfout, volgens een ander een geblokkeerde bal – kreeg meteen geel onder de neus geduwd: Schwalbe. “Op weg naar doel werd ik ten val gebracht”, deed de afscheidnemende aanvaller na afloop zijn verhaal. “Ik hoorde een fluitsignaal en verwachtte een strafschop, maar keek tot mijn grote verbazing tegen een gele kaart aan.” De toon was meteen gezet. Vijf minuten later scoorde Duffel aan de overkant na duidelijk handspel. Protest maakte het alleen maar erger: geel voor Meseure en Mauro. We speelden exact zes minuten en kwamen achteraf bekeken nog goed weg, want zowat de hele ploeg stond bij ref Cornelis om verhaal te halen. Een verhaal waarvan hijzelf duidelijk zowel scenarist, regisseur als hoofdrolspeler wilde zijn: de Grote Arno Cornelis Show zou ons nog meer dan een uur van de ene verbazing in de andere brengen. Helaas waren we daarvoor niet naar de Rooienberg afgezakt.
Berchem hernam met een prima getrapte vrijschop van Mauro. Twee opeenvolgende hoekschoppen leverden geen doelgevaar op, maar wel een omschakeling van de thuisploeg, waarbij Nwokoro zich ongelukkig mistrapte op het middenveld, De thuisaanvaller die hier dankbaar gebruik van maakte werd nog net voor doel ingehaald door Saillart, die zijn lichaam zette en met zijn pluimgewicht… zijn tegenstander ten val bracht. Scheidsrechter Cornelis zag hierin een ideale plotwending voor zijn showstuk en aarzelfde geen moment om de gratuite strafschop toe te kennen. In één vlotte beweging bedacht hij ook van Kruijssen met geel voor protest. We schrijven 19 minuten, en telden al vier gele kaarten voor Berchem en twee doelpunten met een grote gele strik eromheen. En zo’n schattig pluizig paaskuikentje met van die opgekleefde kraaloogjes.
Berchem bracht er zelf ook weinig van terecht, maar kreeg van de spelleider ook nauwelijks de kans om zich te bewijzen. Een overduidelijke Schwalbe aan de overkant bleef onbestraft en omdat één zwaluw de lente niet maakt mocht Duffels nummer 14 zijn kunst- en vliegwerk in de zestien later in de wedstrijd nog enkele keren onbestraft herhalen. Het gezwinde geel voor Carrez in minuut één was duidelijk een onbezonnen reactie geweest.
Even voor het halfuur viel doelpunt nummer drie. Nadat een eerste fout tegen Berchem onbestraft bleef volgde een tweede strafschop na een botsing met drie. Bruno en de paal brachten redding, maar de afvallende bal na de inworp werd knap in één tijd op de slof genomen vanop een twintigtal meter.
En nog was de kelk – om in de Paassfeer te blijven – niet leeg. Kort voor de rust mocht Appels zich een vierde keer omdraaien, al had deze keer een overduidelijke duwfout voor annulatie moeten zorgen. Helaas stond ook dat niet zo in Arno’s scenario voor de middag. Aangespoord door spreekkoren langs beide kanten van het terrein om het veld te verlaten, leken de Berchemspelers hier heel even gevolg aan te geven. Niemand wilde dit schandelijke schouwspel nog opnieuw op gang trappen en scheidsrechter Cornelis, intussen helemaal door de lentezon bevangen, vond er niet beter op dan kapitein Mauro met een tweede gele kaart te bedreigen. Zijn zoveelste zwaktebod van de middag.
Cornelis zou even later toch nog zijn gram halen. Veilig in de catacomben waar niemand het kon zien werd Mauro uitgesloten nog vóór de tweede helft met zes minuten vetraging was begonnen.
Dat bij Berchem niemand er nog echt zin in had was al een tijdje duidelijk, niemand die hen dat, gezien de omstandigheden, ook maar enigszins kwalijk nam. Na een halfuur stond met Nwokoro al de vijfde gele kaart van de middag op het boekje, de eerste voor een echte overtreding trouwens. Omdat tegen zoveel onrecht niet viel op te boksen, was de tweede helft er dan ook duidelijk één die voor niemand meer echt hoefde. Voor de vorm werd het balletje nog 45 minuten rondgetikt, waardoor zelfs onze vriend Cornelis zich amper nog roerde, al bleven net als voor de rust zelfs de meest in het oog springende overtredingen, handspelen en Schwalbes van de thuisploeg onbestraft.
Dat de supporters zich bij dit alles zo rustig konden houden verdient een pluim, Jammer van de twee heethoofden die het toch nodig vonden om het terrein te betreden. Een totaal ongepaste reactie, net zoals het staken van de wedstrijd en het als op den televies naar binnen trekken toch wel een beetje overacting was bij bedreigingsniveau zero. Maar ach, het was nu eenmaal zijn show.
Berchem Sport is alleszins de grote verliezer van deze zondag. De 5-0 is daarbij nog het minst erge. De onmacht bij zoveel onrechtvaardigheid en machtsmisbruik laat een bijzonder wrang gevoel, met gevolgen die ook in de volgende wedstrijden nog zullen worden meegedragen. De zes kaarten, bijna alle onterecht, waarvan de uitsluiting van Mauro zelfs gevolgen zou kunnen hebben voor het volgende seizoen, afhankelijk van wat de heer Cornelis in zijn verslag zal schrijven. De kapitein uitgesloten in de kleedkamer, vijf gele kaarten, een ploeg die weigerde af te trappen, supporters op het terrein,… het klinkt allemaal weinig fraai voor wie het in Brussel zonder enige achtergrond zal lezen. Over zijn eigen twijfelachtige rol hierin zal in dat verslag niets te lezen zijn, vandaar dat wij het hier schrijven, ook al haalt het niets uit. Eén geluk: dat deze wedstrijd niet op de oorspronkelijke datum heeft plaatsgevonden toen de punten nog broodnodig waren. Voor Duffel telden die punten nog wel.
Ik hoop dat scheidsrechter Cornelis van zijn vrije maandag gebruik zal maken om eens lang en kritisch in de spiegel te kijken en dat dagje ligstoel in Blankenberge even zal laten voor wat het is. Want neen, het is niet normaal dat een heel stadion zich tegen de scheidsrechter keert; het is niet normaal dat een ploeg halverwege de wedstrijd overweegt om het terrein te verlaten; het is niet normaal dat een kapitein in de catacomben wordt uitgesloten en het is niet normaal dat er supporters het veld op lopen. En als dat alles dan nog in één wedstrijd plaats vindt, dan is het misschien hoog tijd om even die hand in eigen boezem te durven steken, en zo het beschamende optreden tenminste nog enigszins recht te zetten.
Berchem: Appels, Van den Driessche, van Kruijssen (74′ El Addouly), Absisan, Kabir (59’ Beirlant), Meseure, Saillart, Mauro, Peers, Nwokoro, Carrez (56’ Vallez)
Doelpunten: 6’ 1-0, 19’ 2-0, 29’ 3-0, 41’ 4-0, 56’ 5-0
Geel: Carrez, Mauro, Meseure, van Kruijssen, Nwokoro
Rood: Mauro
Scheidsrechter: Arno Cornelis
